Łuszczyca plackowata – niecodzienna forma powszechnej choroby
RedakcjaŁuszczyca to przewlekła choroba skóry, o nie do końca rozpoznanych przyczynach. Jest bardzo uciążliwa, bo tak naprawdę nigdy nie udaje się jej całkowicie wyleczyć, a zewnętrzne objawy są dużym dyskomfortem dla pacjenta. Jedną z najczęstszych postaci tej choroby jest łuszczyca plackowata.
Skąd się bierze łuszczyca?
Łuszczyca to jedna z najczęstszych chorób skóry. Ma charakter przewlekły, a jej charakterystycznym objawem jest zwiększony rozrost naskórka, który prowadzi do powstawania złuszczających się wykwitów skóry. Łuszczyca może pojawiać się tylko na niektórych częściach ciała, np. na łokciach, albo atakuje całą skórę i stawy, co grozi trwałym kalectwem.
Nie wiadomo dokładnie, co wywołuje łuszczycę, ale do najbardziej prawdopodobnych czynników chorobotwórczych zalicza się geny, przebyte infekcje, wpływ niekorzystnych czynników środowiskowych (np. przewlekły stres), niektóre leki (np. beta-blokery). Łuszczyca może się pojawić w każdym wieku, ale najgorszy przebieg ma zazwyczaj wtedy, gdy atakuje osoby młode, w wieku 18-22 lat.
Łuszczyca plackowata
Łuszczyca plackowata to jeden z najczęściej rozpoznawanych typów tej choroby. Jest niezakaźna i niezłośliwa, ale ma tendencję do częstych nawrotów i wymaga długiego leczenia. Przy łuszczycy plackowatej obserwujemy czerwonobrunatne albo różowe grudki na skórze, płaskie, o bardzo różnej wielkości, wyraźnie odcinające się od zdrowej skóry. Zmiany skórne pokryte są dodatkowo szarą lub srebrzystą łuską. W miarę rozwoju choroby, zmiany łuszczycowe stają się coraz większe, tak że tworzą się na skórze wielkie, ciemne płaty. Najczęściej łuszczyca plackowata atakuje skórę kolan i łokci, okolice kości krzyżowej i pośladkowej, skórę stóp i dłoni oraz owłosioną część skóry głowy. Uciążliwe wykwity wywołują świąd, a gdy w zrogowaciałej skórze pojawią się pęknięcia, chory odczuwa dość silny ból. W przypadku wykwitów na skórze głowy może dojść także do łysienia, choć przyczyną wypadania włosów nie jest sama łuszczyca, lecz agresywne leki, stres i częste drapanie głowy.
Leczenie łuszczycy plackowatej
Łuszczyca plackowata wymaga leczenia, które zahamuje dalszą proliferację naskórka i zlikwiduje już istniejące zmiany skórne. Najczęściej pacjentom podaje się preparaty zawierające kwas salicylowy (stężenie 5-10 procent), pochodne witaminy D, pochodne ditranolu. Do leczenia miejscowego stosuje się glikokortykosteroidy. Oprócz leczenia farmakologicznego, stosuje się także fototerapię, fotoforezę i fotochemioterapię.
W ciężkich przypadkach łuszczycy zaleca się terapię z użyciem retinoidów – ze względu na poważne skutki uboczne, kobiety w wieku rozrodczym muszą być objęte antykoncepcją w trakcie całego leczenia oraz przez dwa lata po jego zakończeniu. Do leczenia ciężkich postaci łuszczycy stosuje się także metotreksat, cyklosporynę A oraz leki biologiczne, czyli białka pobierane z żywych komórek.
Łuszczyca plackowata wymaga określonego trybu życia, dzięki czemu pacjent może zapobiec nawrotom choroby. Wskazana jest dieta bogata w nienasycone kwasy tłuszczowe omega i witaminę D, unikać trzeba za to słodyczy, ostrych przypraw, tłustego mięsa, warzyw strączkowych, alkoholu i papierosów. Przez cały czas należy też chronić skórę przed słońcem, otarciami i nadmiernym wysuszaniem.
Dodaj komentarz