AIDS – objawy, leczenie, zagrożenia

AIDS nazywane bywa plagą XX wieku, współczesną dżumą, moraliści grzmią o karze za grzechy, pesymiści straszą dziesiątkującą ludzkość pandemią…Czym tak naprawdę jest AIDS? Gdy już odrzucimy strach, uprzedzenia i stereotypy okaże się, że AIDS, Zespół Nabytego Upośledzenia Odporności to po prostu końcowe stadium zarażenia wirusem HIV. A jak działa HIV?

W pewnym uproszczeniu, wirus HIV niszczy jeden z rodzajów naszych limfocytów, komórek odpowiedzialnych za odporność ustroju. Gdy pozbawieni jesteśmy tej naturalnej ochrony łatwo zapadamy na choroby, które do człowieka cieszącego się pełną odpornością nie miałby dostępu. I to jest właśnie AIDS.

Wirus HIV przenosi się przez krew i inne płyny ustrojowe. W Polsce do zakażenia dochodzi najczęściej przez używanie tych samych igieł i strzykawek do iniekcji narkotyków. Drugą bardzo częstą przyczyną zakażeń są stosunki seksualne z osobą zarażoną bez użycia prezerwatywy. Możliwe jest również wniknięcie wirusa do ustroju podczas różnego rodzaju zabiegów medycznych: operacji, dializ, przeszczepów, transfuzji, zabiegów stomatologicznych.

Przy dzisiejszej świadomości zagrożenia i standardach medycznych jednak w krajach rozwiniętych takie przypadki się właściwie nie zdarzają.

Pierwszymi objawami zarażenia wirusem HIV są objawy grypopodobne obejmujące gorączkę, drżenie mięśni, wzmożoną potliwość, dreszcze. Pojawiające się w kilka dni- kilka tygodni po zarażeniu, występują tylko u części nosicieli. Po jakimś czasie mijają samoistnie, wirus przechodzi w stadium bezobjawowe, które trwać może, w zależności od cech osobniczych, trybu życia, odżywiania i kondycji, od kilkunastu miesięcy do kilkunastu lat.

Przez ten czas bardzo często człowiek nie zdaje sobie sprawy z tego, że jest zarażony. Jest to szczególnie niebezpieczne, dlatego, że może nieświadomie przekazywać infekcję dalej. Dlatego właśnie tak ważne jest by po każdym ryzykownym zachowaniu zrobić test na HIV (a najlepiej po prostu nie zachowywać się ryzykownie).

Po miesiącach lub latach u nosiciela zaczynają pojawiać się oznaki rozwijającego się AIDS. Obejmują one między innymi: utratę masy ciała; okresowo „bez przyczyny” pojawiającą się wysoką (powyżej 38 stopni C) gorączkę; okresową lub przewlekłą biegunkę; stałe powiększenie węzłów chłonnych; wzmożona potliwość, zwłaszcza w godzinach nocnych; poczucie osłabienia, złego samopoczucia, wyczerpania psychicznego i fizycznego.

Jeśli i wtedy zakażenie nie zostanie zdiagnozowane a chory nie podda się leczeniu odporność wciąż będzie spadła, a co za tym idzie rosnąć będzie podatność za choroby oportunistyczne, (czyli wywoływane przez drobnoustroje, które u człowieka z normalną odpornością nie wywołują schorzeń): grzybice, pewne gatunki nowotworów, niektóre odmiany zapalenia płuc i zapalenia opon mózgowych czy zapaleń skóry.

U większości chorych pojawiają się też symptomy otępienia, wirus pokonawszy barierę krew- mózg powoduje zaburzenia neuropsychologiczne charakteryzujące się spadkiem wydolności zdolności intelektualnych, przede wszystkim pamięci.

Na dzień dzisiejszy nie są znane metody całkowitego wyleczenia HIV. Postępowanie medyczne polega głównie na ograniczeniu namnażania się wirusa i utrudnieniu mu dostępu do komórek. Służą temu leki retrowirusowe, specjalne preparaty o działaniu hamującym rozwój HIV. Zazwyczaj stosuje się kombinację wielu preparatów, tak by zapewnić pacjentowi kompleksową ochronę. Pomocniczo korzysta się także z leków objawowych minimalizujących dolegliwości wynikające z chorób oportunistycznych, jeśli pacjent na jakieś zapadł.

Nosiciel HIV stosujący się do wskazań lekarskich może wieść normalne życie utrzymując ilość wirusa w swoim organizmie na minimalnym poziomie.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

*

*

*