Objawy niewydolności żylnej

Niewydolność układu żylnego kończyn dolnych to nie tylko zaburzające estetykę zmiany żylakowate podudzi, ale również szereg dolegliwości znacząco pogarszających komfort życia.
Niektóre z tych objawów mogą towarzyszyć chorym stale, inne – pojawiać się napadowo.

Najczęściej spotyka się bóle, uczucie ciężkości oraz kurcze nóg.

Odczucie ciężkości zwykle dotyczy podudzi. Chorzy skarżą się na zmęczenie, dyskomfort, wrażenie wzmożonego napięcia kończyny. Łydki są twarde, obrzmiałe i ociężałe. Kobiety często zauważają po raz pierwszy, że coś nieprawidłowego dzieje się z ich nogami, gdy nie są w stanie zapiąć kozaków. Objawy nasilają się pod koniec dnia, zwłaszcza po długotrwałym przebywaniu w pozycji stojącej, przed miesiączką, kiedy organizm kobiety w wyniku zmian gospodarki hormonalnej gromadzi więcej wody, a także pod wpływem wysokiej temperatury otoczenia. Ulgę przynosi uniesienie nóg i ich ochłodzenie. Spacery poprzez uruchamianie pompy mięśniowej, również zmniejszają nasilenie dolegliwości.

Bóle kończyn dolnych w przebiegu niewydolności żylnej pojawiają się wzdłuż przebiegu naczyń żylnych, co wynika z wzmożonego napięcia ich ścian. Występują mianowicie najczęściej na przyśrodkowej powierzchni całej nogi, a także w dole podkolanowym. Czasami współtowarzyszą im kłujące bóle bądź mrowienia czy drętwienia również w przebiegu nieprawidłowych naczyń żylnych. Charakterystyczne dla niewydolności żylnej są bóle nóg pojawiające się w nocy i wybudzające ze snu.

Kurcze łydek są kolejnym objawem dręczącym chorych z niewydolnością żylną. Stanowią one wyjątkowo męczącą dolegliwość, bowiem występują w pozycji leżącej, czyli zwykle przed pójściem spać bądź w czasie snu, czasami z niego budząc. Każdy choć raz w życiu kurcz mięśniowy na pewno miał i wie, jak mało przyjemne jest to zjawisko. W przypadku niewydolności żylnej, stanowi konsekwencję cofania się na skutek uszkodzonych zastawek.

Ponadto pojawić się może świąd oraz mrowienia, drętwienia podudzi w obrębi ich dolnej jednej trzeciej, to znaczy w okolicy kostek, zwłaszcza przyśrodkowej.

U niektórych chorych czasami występuje objaw niespokojnych nóg. Polega on na tym, że w czasie spoczynku dochodzi do silnego uczucia drętwienia, które zmusza do rozpoczęcia jakiegoś ruchu. Chorzy sprawiają wrażenie rozdrażnionych, jakby nie mogli usiedzieć w jednym miejscu. Czasem, gdy dolegliwości wystąpią w nocy w pozycji leżącej, zmuszając poniekąd do nocnych spacerów, w konsekwencji prowadzą do przewlekłego zmęczenia. Za przyczynę zespołu niespokojnych nóg uważa się zastój żylny. Po uruchomieniu pompy mięśniowej i likwidacji zastoju, dolegliwości ustępują.

Niektóre postacie niewydolności żylnej charakteryzuje tak zwane chromianie żylne. Jest to uczucie ociężałości mięśni rozwijające się podczas chodzenia. Nie należy go mylić z chromaniem przestankowym towarzyszącym chorobie tętnic i manifestującym się bólem w czasie chodzenia i brakiem tętna na kończynach. Im dłużej chodzimy w nieprawidłowy sposób, tym powstaje silniejsze obrzmienie mięśni. Niewłaściwe poruszanie się, to chód szybki, przy dużym napięciu mięśni łydek, bez towarzyszącego aktywnego ruchu stóp. Przykładem takie sposobu ruszania się jest ćwiczenie na stepperze z cały czas płasko ustawioną podeszwą stóp.

Poza tym typową cechą niewydolności żylnej są obrzęki. Te towarzyszące żylakom są zwykle niezbyt nasilone i mają charakter przemijający. Pojawiają się pod koniec dnia i ustępują rano..

Często jedynym powodem wizyty u lekarza z powodu nieprawidłowo funkcjonującego układu żylnego są żylaki – poszerzone, wydłużone powierzchowne naczynia żylne o krętym przebiegu. Powodem chęci ich leczenia jest defekt kosmetyczny, jaki wywołują.

Poza objawami utrzymującymi się przewlekle u osób cierpiących na niewydolność żylną, rozwinąć się mogą również pewne powikłania związane ze schorzeniem podstawowym.

Jednym z nich jest pęknięcie żyły, zewnętrzne bądź wewnętrzne. Pęknięcie zewnętrzne powstaje na ogół w wyniku urazu okolicy, w której znajdują się żylaki. Przerwanie ich ciągłości może poprzedzać ścieczenie skóry. Samemu pęknięciu towarzyszy duży krwotok wymagający zaopatrzenia medycznego. Chorąkończynę należy unieść i założyć opaskę uciskową poniżej miejsca krwawienia, między stopą a pękniętym naczyniem. Naczynia żylne mogą również pękać do wewnątrz, a mianowicie do mięśni lub tkanek, zwykle w wyniku rozerwania żyły przeszywającej (łączącej głęboki układ żylny kończyn dolnych z powierzchownym) w czasie skurczu mięśnia. Konsekwencją jest bardzo bolesny krwiak. Nagłe pojawienie się tak silnych dolegliwości bólowych nazywane jest „zespołem smagnięcia biczem”.

W obrębie zmian żylakowatych może rozwijać się zakrzepica. Objawia się ona zaczerwienieniem, wzmożonym uciepleniem i bolesnością zmienionej żyły. Zmiany zakrzepowe żył powierzchownych często współistnieją wraz z zakrzepicą żył głębokich, której obecność zawsze w takim wypadku należy zweryfikować, bowiem ryzyko zatorowości, zwłaszcza płuc, jest w jej wypadku znaczne.

Ponadto zauważalne stają się pewne zmiany skórne sugerujące niewydolność żył. Na całych kończynach dolnych zaobserwować można teleangiektazje, czyli drobne poszerzone fioletowe żyłki. Nie rzadko uwidaczniają się przebarwienia skóry o charakterze zapalenia barwnikowego bądź zanikowego. Barwnikowe zapalenie skóry manifestuje się purpurowymi wykwitami, powstającymi w wyniku wynaczynień krwi i gromadzenia barwnikowych złogów. Zmiany rozpoczynają się na wewnętrznej stronie goleni, w dolnej części i często poprzedza je świąd. Zanikowe zapalenie skóry natomiast, nazywane inaczej atrofią Miliana, objawia się białymi, zaokrąglonymi plamami wyglądem przypominającymi blizny i otoczonymi przez liczne teleangiektazje i żyłki. Zmiany zlokalizowane są najczęściej w okolicy kostek przyśrodkowych lub bocznych. Towarzysza one zwykle ciężkiej długotrwałej niewydolności żylnej i nierzadko poprzedzają pojawienie się owrzodzeń.

Skutkiem nieprawidłowo funkcjonujących żył może być również zapalenie tkanki podskórnej charakteryzujące się ciągłym obrzękiem okolicy kostek z towarzyszącym włóknieniem, stwardnieniem i naciekami zapalnymi. Do powikłań należy również wyprysk żylakowy. Przyjmuje on wygląd złuszczających zmian rumieniowo-pęcherzowych wraz z współwystępującą często grzybicą przestrzeni międzypalcowych stóp oraz pogrubieniem paznokci.

Ostatecznym etapem zaburzeń troficznych wynikających z niewydolności żylnej są owrzodzenia, niezwykle trudne do wyleczenia. Ich częstość rośnie z wiekiem. Zwykle mają charakter nawrotowy albo postępujący. Owrzodzenia rozwijają się w charakterystycznej lokalizacji – dolna przyśrodkowa powierzchnia goleni. O ile nie uległy nadkażeniu, są niebolesne bądź tylko nieznacznie bolesne. Istotne znaczenie przy terapii, ma wielkość owrzodzenia. Małe goją się wolniej, większe natomiast szybciej. Wszelkie współistniejące schorzenia ogólnoustrojowe, jak cukrzyca czy unieruchomienie, znacznie utrudniają właściwe gojenie.

Przewlekła niewydolność żylna charakteryzuje się szeregiem objawów mniej lub bardziej swoistych, aczkolwiek zawsze nasuwających podejrzenie tego schorzenia. Ważne jest jak najwcześniejsze właściwe rozpoznanie, wdrożenie odpowiedniego postępowania i adekwatna terapia. Wówczas możliwe jest zahamowanie procesu zanim dojdzie do rozwoju powikłań.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

*

*

*