Choroba niedokrwienna serca to schorzenie dotykające ludzi najczęściej po 50 roku życia. Ze względu na to, iż choroba ta jest trudna do wykrycia we wczesnym stadium, leczenie stosowane jest z dużym opóźnieniem. Badania pokazują, że w przypadku choroby niedokrwiennej serca najbardziej korzystne jest stosowanie prewencji pierwotnej i wtórnej. Jednak jak i czym leczy się chorobę wieńcową?

1. Lekami pierwszego rzutu w leczeniu choroby niedokrwiennej serca są statyny. Leki tego rodzaju mają za zadanie zmniejszyć ilość ,,złego’’ cholesterolu – frakcji LDL oraz zmniejszyć wielkość blaszki miażdżycowej. Dzięki działaniom statyn uzyskuje się powiększenie światła naczynia wieńcowego, co usprawnia przepływ krwi.
2. W przypadku leczenia choroby wieńcowej bardzo ważne jest obniżenie ciśnienia. Jest to bowiem czynnik potęgujący rozwój choroby. Dlatego też lekarze do leczenia podstawowego włączają leki obniżające ciśnienie zarówno skurczowe jak i rozkurczowe.
3. Warto również wprowadzić do swojego życia zdrowe nawyki: rzucenie palenia, uprawianie sportu, ćwiczenia, jazda na rowerze, basen, dieta z małą ilością cholesterolu.
4. Suplementacja witamin i kwasu acetylosalicylowego. W leczeniu choroby wieńcowej dopuszcza się suplementację kwasu foliowego, gdyż zmniejsza on ilość homocysteiny. Homocysteina jest bowiem uznawana za czynnik zwiększający ryzyko zachorowania na chorobę niedokrwienną. Obecne badania podają, że suplementacja antyoksydantów jest ryzykowna i dlatego też na tą chwilę odradza się na przykład rutynowe podawanie dużych ilości witaminy E. W przypadku osób, u których choroba niedokrwienna objawiła się zawałem nakazuje się zażywanie małych ilości (100mg) kwasu acetylosalicylowego. W innych przypadkach podawanie kwasu nie ma znaczenia prewencyjnego.
5. Leczenie choroby niedokrwiennej lekami działającymi na poziomie komórki mięśnia sercowego. Do takich leków zaliczyć można trimetazydynę. Jest to lek o działaniu cytoprotekcyjnym, który pomaga niedotlenionej komórce w zachowaniu homeostazy.
6. W leczeniu choroby wieńcowej wykorzystuje się również beta-blokery (dzięki nim serce potrzebuje mniej tlenu aby skutecznie pracować), nitraty (są bardzo skuteczne gdy pojawia się napad wieńcowy, nie powinno się jednak stosować ich przewlekle) i blokery kanałów wapniowych.
7. Gdy choroba niedokrwienna serca jest na takim etapie, że leczenie farmakologicznie nie wystarcza należy rozważyć konieczność działań operacyjnych. Jednym z takich zabiegów jest udrożnienie tętnic wieńcowych za pomocą umieszczenia w tętnicy balonika, który jest rozprężany ciśnieniem i wprowadzeniu stentu, który chroni tętnicę przed ponownym zwężeniem jej światła – angioplastyka przezskórna. Czasami to jednak nie wystarcza i wtedy konieczne jest ominięcie powstałego zwężenia w tętnicy poprzez wykonanie obejścia – pomostu.

Kiedy choroba niedokrwienna serca wymaga pobytu w szpitalu?

Łagodna i stabilna postać choroby niedokrwiennej serca zazwyczaj poddaje się bardzo dobrze leczeniu farmakologicznemu. Do szpitala najczęściej trafiają pacjenci, u których choroba wieńcowa ma charakter niestabilny. Gdy do szpitala przyjeżdża pacjent z podejrzeniem zawału jako pierwszego symptomu choroby wieńcowej podaje mu się zazwyczaj dożylnie streptokinazę lub rekombinowany aktywator plazminogenu, które mają za zadanie rozpuścić wytworzoną skrzeplinę w miejscu gdzie doszło do pęknięcia blaszki miażdżycowej. W większości przypadków pacjentom podaje się nitraty, beta-blokery lub też blokery kanałów wapniowych. Czasami konieczne jest podawanie leków, które mają za zadanie rozpuścić skrzeplinę powstającą w naczyniu wieńcowym. Dlatego też stosuje się u niektórych kwas acetylosalicylowy oraz leki trombolityczne, choć podawanie tych ostatnich musi być dobrze przekalkulowane.

Po wyjściu ze szpitala pacjent dostaje kilka leków, zazwyczaj są to:

– nitraty do zahamowania napadu wieńcowego

– statyny zmniejszające wielkość blaszki miażdżycowej, zmniejszające cholesterol

– leki obniżające ciśnienie, beta-blokery

– leki zmniejszające ból zamostkowy np. opioidy

Bardzo ważne jest również, aby lekarz uświadomił pacjenta, że w leczeniu choroby wieńcowej bardzo ważne jest zażywanie ruchu, bycie aktywnym. Może się to wydawać niektórym rzeczą dziwną ale pacjent po zbiegu nie powinien zachowywać się jak kaleka, bo im szybciej wyćwiczy swoje mięśnie i nowo tworzące się tkanki w miejscu pęknięcia blaszki tym lepiej.