Objawy ADHD – czy zawsze występuje nadpobudliwość?

Duża różnorodność objawów klinicznych zespołu nadpobudliwości ruchowej bardziej utrudnia jednoznacznie postawienie diagnozy niż je ułatwia. W jaki sposób rozpoznać ADHD? Czy zawsze u chorych występuje nadpobudliwość? Jakie objawy mogą prezentować chorzy z ADHD?

nadpobudliwosc, ADHDCzym jest ADHD?

ADHD to zespół nadpobudliwości psychoruchowej. Choroba występuje częściej u chłopców i cechuje się klasyczną triadą objawów:

– impulsywność,

– zaburzenia koncentracji uwagi,

– nadmierna ruchliwość.

Etiologia tego zespołu nadal pozostaje tajemnicą, jednak wiadomo, co stanowi istotę choroby. W jej przebiegu dochodzi do osłabienia przewodnictwa dopaminergicznego i noradrenergicznego w ośrodkowym układzie nerwowym. Niektórzy upatrują przyczyn tego schorzenia w obciążeniach genetycznych

Jak rozpoznać ADHD?

Celem postawienia pewnej diagnozy, należy obserwować dziecko przez co najmniej pół roku. Standardowe kryteria przewidują, że nadpobudliwość, nadmierna ruchliwość i zaburzenia koncentracji będą stanowiły codzienność dziecka i komplikowały jego funkcjonowanie przez ten okres czasu. Pewne rozpoznanie można postawić najwcześniej około 6 roku życia.

Czy u dzieci z ADHD zawsze występuje nadpobudliwość?

Mnogość objawów, którymi cechują się dzieci z zespołem nadpobudliwości ruchowej jest podstawowym czynnikiem powodującym jednoznaczną diagnozę tak trudną. Zdecydowana większość z nich wykazuje nadaktywność i impulsywność, co w pierwszej kolejności nasuwa podejrzenie zespołu ADHD. Poza tym obraz kliniczny może być bardzo zróżnicowany.

Jakie objawy mogą występować u dzieci z ADHD?

Przede wszystkim trzeba mieć świadomość, iż każde dziecko z ADHD może być zupełnie inne. To, że ktoś choruje na tą samą chorobę, nie oznacza, ze jest takim samym człowiekiem i prezentuje identyczny obraz kliniczny.

  • Typowa jest konieczność ciągłego pozostawania w ruchu. Dzieci nie są w stanie usiedzieć w jednym miejscu w spokoju. Nie robią tego celowo komuś na złość, nie do końca to kontrolują. Często siedząc na krześle, machają nogami, tupią w podłogę, kopią kolegę, przekładają przedmioty z miejsca na miejsce, kiwają się lub podskakują na krześle. Sprawiają wrażenie wiecznie niespokojnych, spieszących się dokądś, ich ruchy są gwałtowne, czasami wręcz „dzikie”. Gdy nie każe im się siedzieć, stale biegają bądź chodzą bez celu.
  • Dzieci z zespołem ADHD cechuje niestabilność emocjonalna. Wahania ich nastroju przebiegają z podobną gwałtownością do pobudliwości ruchowej. Nie rzadko zdarzają się ataki złości, po których następują niekontrolowane wybuchy płaczu. Dzieci chore na zespół nadpobudliwości ruchowej są często bardzo wrażliwe na bodźce ze strony otoczenia. Trudno im panować nad własnymi emocjami.
  • Często u chorych występują zaburzenia snu. Mają one charakter bezsenności. Dzieci posiadają problemy z zaśnięciem, śpią płytko i wcześnie się budzą.
  • Nierzadko u dzieci z ADHD występują zaburzenia mowy. Chorzy uczą się mówić później, mają kłopoty z prawidłowym artykułowaniem dźwięków i całych wyrazów, częściej się jąkają. Wynika to z ciągłego „spieszenia się” organizmu. Wyraźne mówienie wymaga pewnego stopnia koncentracji, skupienia, skoordynowania myśli, chęci artykulacji dźwięku i działania aparatu mowy. Jak już zaczną mówić, to zwykle czynią to niedbale, nie dostosowując się do przyjętych norm gramatycznych. Zdania mają chaotyczną strukturę.
  • W zasadzie w parze z nieprawidłową mową idzie zaburzenie pisania. Pomijając budowę zdań, która w formie pisanej wygląda podobnie jak w wersji mówionej, fatalnie przedstawia się także charakter pisma. Chorzy piszą niewyraźnie, nie przykładając do tego należytej wagi.
  • Jednym z wyjątkowo często spotykanych objawów są trudności w skupieniu uwagi. Oznacza to, ze chorym ciężko jest ograniczyć się do jednego tylko działania, do jednej czynności, chcą robić wszystko na raz i każdą z tych rzeczy pobieżnie. Nie kończą rozpoczętych zadań. Żmudne i precyzyjne działania nie wchodzą u tych osób w grę.
  • Dzieciom z ADHD trudno jest nawiązać przyjaźnie z rówieśnikami. Zwykle chcą od razu dominować, przewodzić grupie. Nie potrafią znaleźć wspólnego języka z kolegami, wolą się przed nimi popisywać. Lubią, gdy uwaga na nich się skupia. Współpraca w grupie stanowi ogromny problem.
  • Mimo kłopotów ze składną mową i wyraźnym pisaniem, zwykle są to dzieci o ponadprzeciętnej inteligencji, co jednak często trudno udowodnić, bowiem wszelkie testy badające jej poziom szybko je nudzą. Chorzy rozwiązują zadania szybko, udzielają nieprzemyślanych odpowiedzi, by jak najprędzej zakończyć coś, czego nie chcą robić.
  • Chorzy z ADHD cechują się obniżoną samooceną, często mają skłonności depresyjne. Niezależna od nich nadmierna aktywność wyklucza ich w pewien sposób ze społeczeństwa, alienuje, co skutkuje gorszym poczuciem własnej wartości.
  • Charakterystyczne dla dzieci zespołem nadpobudliwości ruchowej jest także brak poprawy zachowania. Rodzice i nauczyciele nakładają na nie kary, pouczają je, grożą konsekwencjami, a one mimo wszystko nie zmieniają swojego zachowania. Wynika to z podłoża choroby. Chore dzieci nie są w stanie dokonać zmian w obrębie neuroprzekaźników w ośrodkowym układzie nerwowym.
  • Małe dzieci, u których wprzyszłości występuje ADHD, w okresie niemowlęcym częściej mają kolki jelitowe i zaburzenia jedzenia. Szybko piją mleko, łykając więcej powietrza niż pokarmu, pozornie łatwo się najadają, ale też po krótkim czasie znowu są głodne. Niektóre niemowlęta mają problemy ze skoordynowaniem ssania i połykania.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

*

*

*