Jakie są możliwości leczenia powiększonego gruczołu krokowego w przypadku nieskuteczności długotrwałej terapii farmakologicznej? Jak dokonać wyboru między operacja a zabiegiem? Kto powinien o tym zadecydować- lekarz czy chory?

Jak dokonać wyboru między metodami leczenia łagodnego rozrostu gruczołu krokowego?

Należy pamiętać, iż decyzja dotycząca terapii nie jest prosta i jednoznaczna. Wpływa na nią nasilenie dolegliwości obniżające komfort życia chorego, potencjalne ryzyko powikłań czy też szanse na powodzenie określonej terapii w przypadku danego człowieka. Nie bez znaczenia są współistniejące schorzenia obniżające wydolność chorego czy indywidualne preferencje wynikające ze znajomości istoty choroby i świadomości zagrożenia każdej z metod leczniczych oraz postępowania wyczekującego. Przy ostatecznej decyzji ważna jest też aktualna sprawność seksualna chorego. W przypadku niektórych metod istnieje ryzyko jej uszkodzenia. Chory musi być tego świadomy.

Kto powinien zdecydować o ostatecznej metodzie leczenia?

Decyzja powinna zostać podjęta wspólnie przez lekarza, w tym wypadku urologa, jak i chorego. Nie mniej jednak, żadne działania nie zostaną podjęte wbrew woli pacjenta, czyli de facto do niego należy ostateczna decyzja. Lekarz powinien przedstawić wady i zalety każdej z metod, rzetelnie informując chorego o możliwych powikłaniach.

Czy leczenie zabiegowe to nie operacja?

Terapia zabiegowa wykorzystuje minimalnie inwazyjne sposoby leczenia.

Wyróżnia się dwie takie metody tego schorzenia:

1. Technika z użyciem lasera, czyli przezcewkowa terapia laserowa polega na wyłuszczeniu lub resekcji gruczołu krokowego za pomocą urządzenia wprowadzonego do cewki moczowej na wysokość prostaty. Zabieg ten wiąże się z długimi następowymi objawami związanymi z podrażnieniem dróg moczowych i koniecznością czasowego utrzymywania cewnika w pęcherzu moczowym.

2. Technika z zastosowaniem ciepła ma na celu zniszczenie prostaty, jak nazwa wskazuje , za pomocą ciepła. Zabieg ten można wykonywać bez konieczności przebywania na oddziale szpitalnym. Proces wygląd podobnie jak zastosowanie techniki z użyciem lasera, również wprowadza się odpowiednie urządzenie do cewki moczowej na wysokość stercza.

Kiedy zdecydować się na leczenie operacyjne?

Przy szeroko dostępnych możliwościach leczenia farmakologicznego i małoinwazyjnego, leczenie operacyjne zwykle pozostawia się dla chorych o najcięższych dolegliwościach bądź obciążonych pewnymi powikłaniami długo utrzymującego się łagodnego rozrostu gruczołu krokowego.

Wskazaniem do zastosowania takiej terapii są:

– nieskuteczne długotrwałe leczenie farmakologiczne

– obfite zaleganie moczu w pęcherzu moczowym

– narastające zaleganie moczu w pęcherzu moczowym

– kamica pęcherza moczowego

– uchyłki pęcherza moczowego

– nawracające zakażenia układu moczowego

– niewydolność nerek

Jakie są możliwości leczenia operacyjnego tego schorzenia?

1. Złotym standardem leczenia operacyjnego łagodnego rozrostu gruczołu krokowego jest przezcewkowa elektroresekcja gruczołu krokowego, czyli TURP, polegająca na usunięciu prostaty z dostępu przez cewkę moczową bez konieczności nacinania skóry.

Metoda ta nie jest wolna od powikłań. Najczęściej spotyka się:

– zakażenie układu moczowego

– krwawienia pooperacyjne z układu moczowego

– zwężenie cewki moczowej bądź ujścia pęcherza moczowego

– zatrzymanie moczu wymagające długiego stosowania cewnika w pęcherzu moczowym, czasami wręcz zmusza do ponownego zabiegu

– zaburzenia erekcji

– wytrysk wsteczny

2. Inną metodą jest usunięcie powiększonego gruczołu krokowego z dostępu znad spojenia łonowego. Metoda ta stosowana jest najczęściej w przypadku dużych gruczolaków o objętości przekraczającej 80 ml. Operację wykonywaną tym sposobem cechuje większa ilość powikłań niż przecewkową resekcję stercza.

3. Ostatnią dostępną metodą leczenia operacyjnego, jest tak zwany TUIP, to znaczy przezcewkowe nacięcie gruczołu krokowego, polegające na wykonaniu nacięć stercza wokół cewki moczowej i ujścia pęcherza moczowego w celu redukcji nasilenia dolegliwości. Zabieg stosuje się w przypadku małych gruczolaków, gdy masa powiększonego stercza nie przekracza 30 gram. Metodę te dodatkowo cechuje zmniejszenie ryzyka wytrysku wstecznego.