Choroba Duhringa – skórna celiakia

Czy możliwe, aby nietolerancja pewnych składników pokarmowych manifestowała się chorobą dermatologiczną? Jak wygląda takie schorzenie? W jaki sposób należy je leczyć? U kogo najczęściej można spotkać takie zmiany?

Choroba DuhringaCzym jest choroba Duhringa?

Choroba Duhringa jest skórną manifestacja enteropatii glutenowej, czyli celiakii. Stanowi tak zwane opryszczkowe zapalenie skóry. Patogeneza tego schorzenia jest dokładnie taka sama jak choroby trzewnej, wręcz można pokusić się o stwierdzenie, że to jedna jednostka choroba o różnej ekspresji klinicznej. W przypadku klasycznej celiakii dominują objawy ze strony przewodu pokarmowego, a w przypadku choroby Duhringa zmiany skórne.

Jak manifestuje się choroba Duhringa?

Zaobserwować można charakterystyczne zmiany skórne zlokalizowane przede wszystkim w okolicy kości krzyżowej i na pośladkach, także na łokciach oraz kolanach. Wykwity mogą pojawić się także na owłosionej skórze głowy, w okolicach karku, na plecach w rejonie łopatek, a czasami nawet na twarzy. Choroba Duhringa zaliczana jest do schorzeń pęcherzowych, aczkolwiek zaobserwować można wykwity wielopostaciowe, najczęściej grudki i pęcherze na podłożu rumieniowym. Najbardziej charakterystycznym objawem jest bardzo silny świąd niewspółmierny do nasilenia zmian skórnych, który prowokując do drapania, doprowadza do powstawania licznych przeczosów i strupów.

Co może wpływać naobjawy choroby Duhringa?

Najbardziej typowym czynnikiem zwiększającym nasilenie zmian skórnych w przebiegu tego schorzenia jest jod. Zarówno jod zawarty w pokarmach, czyli przede wszystkim rybach i owocach morza, ale również jod w powietrzu. W związku z tym nie wskazane jest przebywanie nad morzem.

Związki zmniejszające objawy skórne choroby Duhringa to antybiotyki z grupy sulfonamidów. Powodują one jedynie redukcję liczby wykwitów, nie wpływając na mechanizm schorzenia.

U kogo najczęściej występuje ta choroba?

Większym ryzykiem wystąpienia choroby Duhringa obarczone są osoby z rodzin obciążonych celiakią w wywiadzie bądź chorujące już na enteropatię glutenozależną. Najczęściej pierwsze zmiany skórne pojawiają się w wieku młodzieńczym.

Jak rozpoznać chorobę?

  • W diagnostyce pomocny bywa obraz kliniczny chorego z typową lokalizacją zmian i charakterystycznymi wykwitami oraz świądem, ale nie jest to podstawą rozpoznania choroby Duhringa.
  • Należy sprawdzić w surowicy krwi obecność przeciwciał przeciwendomyzjalnych, przeciwgliadynowych i przeciw transglutaminazie tkankowej w klasie IgA. Pozytywny wynik potwierdza wstępną diagnozę.
  • Ponadto można wykonać biopsję skóry. Warunkiem jednak jest pobranie do badania fragmentu skóry niezmienionej chorobowo, zwykle najkorzystniejsze miejsce stanowi pośladek. U osób chorych wykrywa się złogi IgA na szczytach brodawek skórnych.
  • W przypadku dodatnich przeciwciał przeciwendomyzjalnych, zaleca się wykonanie badania endoskopowego z pobraniem wycinków błony śluzowej dwunastnicy w celu oceny stopnia zawansowania zmian jelitowych. Zaobserwować można spłaszczenie fałdów okrężnych, zmniejszenie ich ilości albo całkowity zanik, powierzchowne nadżerki, widoczny rysunek naczyniowy oraz frezowanie, czyli wyżłobieni brzegów fałdów okrężnych. W pobranych wycinkach określa się zanik kosmków, przerost krypt oraz liczbę limfocytów śródnabłonkowych w skali Marsha.
  • Konsultacja stomatologiczna często stwierdza hipoplazję szkliwa zębowego, często współtowarzyszącą celiakii.

Jak należy leczyć chorobę Duhringa?

Podobnie jak w przypadku celiakii podstawową metodą terapii jest dieta pozbawiona glutenu. Oznacza to całkowite wyłączenie żywności zawierającej żyto, pszenicę, jęczmień lub owies. Należy spożywać w związku z tym inne rośliny z gatunku zbożowych, typu proso czy sorgo. Ponadto zaleca się unikania jodu we wszelakiej jego postaci, zarównopożywieniu jak i w powietrzu.

Jak długo należy stosować dietę?

Dieta jest jedyną skuteczną metoda terapeutyczną nie tylko choroby Duhringa, ale generalnie celiakii. Należy ją stosować niestety całe życie w celu uniknięcia nawrotu objawów. Markerem przestrzegania diety są przeciwciała w surowicy krwi. Ich wzrost świadczy o nieprzestrzeganiu zaleceń żywieniowych. W przypadku choroby Duhringa ustąpienia zmian skórnych można się spodziewać zwykle dopiero po kilku miesiącach unikania glutenu, czasami nawet po kilku latach.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

*

*

*